Życiowe błędy i determinacji cz 2

 - Skończyłam oceanografię fizyczną. Rozpoczęłam doktorat w Poznaniu, ale, wiadomo, względy finansowe... W 2001 roku postanowiłam wyjechać do Stanów. W Nowym Jorku znalazłam się z sześćdziesięcioma dolarami w kieszeni. Rozpoczęłam studia MBA, które kosztowały 46 tysięcy dolarów. Nie było lekko, ale jakoś utrzymywałam się na powierzchni. Dostałam pierwszą poważną pracę, potem następną. Pracowałam na stanowiskach account menedżera, potem jako financial controller, co można przetłumaczyć jako główny księgowy. Dziś, jak patrzę na moje miasteczko... Żyłam w świecie wieżowców ze szkła i stali, na wysokich stanowiskach, w międzynarodowych korporacjach. W przeliczeniu na złotówki zarabiałam kilkanaście tysięcy miesięcznie. Byłam niezależna. Miałam chłopaków, ale związki nie utrzymywały się długo. Miałam grono zaufanych przyjaciół. Omara poznałam na przyjęciu, to był 2007 rok. Przyjechał do kolegi z Anglii. Wiedziałam, że jest pół-Arabem, że jego ojciec jest Syryjczykiem, ale - jak sam mnie przekonywał - nie miało to dla niego żadnego znaczenia. W Nowym Jorku 64 proc. społeczeństwa to imigranci. Co prawda nie jadł wieprzowiny, ale pił alkohol i nie widziałam wtedy, żeby był szczególnie religijny. Za to był bardzo szarmancki wobec mnie. Wchodzę do domu - a tam siedemdziesiąt balonów. Podarki - zegarek Gucci. Czułam się jak księżniczka. Coraz bardziej byłam w nim zakochana. Kiedy ktoś mi mówił, że przecież to Arab, że inna kultura, że dla nas, Europejek, sposób traktowania kobiet w ich kulturze może być niezrozumiały i przykry, obruszałam się. Przecież on jest kosmopolitą, gentelmanem! Wychował się w Anglii! No i kompletnie nie wyglądał na Araba. Ma jasne włosy, niebieskie oczy. On sam zresztą skarżył się na rasizm. Że ciągle jest upokarzany za swoje pochodzenie. Policzyłam kiedyś pieczątki w jego paszporcie z tamtego okresu. W ciągu półtora roku odwiedził mnie dwadzieścia siedem razy. Był z niego taki wesołek. Cały czas się śmiał, robił kawały.